Pętle ryzyka, czyli komunikacja miejska z dreszczykiem

Zachęcona recenzją przeczytaną na blogu http://czytanieprzykominku.blogspot.com/ oraz faktem, że na arenie polskiej literatury kryminalnej dzieje się coraz lepiej, sięgnęłam po kryminał Tomasza Konatkowskiego:

źródło

 

 

 

Książka zaczyna się naprawdę intrygująco i mrocznie: otóż na pętli tramwajowej w Warszawie motorniczy zauważa w drugim wagonie tramwaju siedzącego bez ruchu mężczyznę. Pierwsza myśl motorniczego jest taka, że pasażer najpewniej zasnął (jest późny wieczór). Prawda okazuje się jednak ponura i nieoczekiwana: pasażer niestety nie obudzi się już nigdy, gdyż czyjaś ręka uzbrojona w nóż sprawiła, że była to jego ostatnia podróż.

Czy było to zaplanowane morderstwo, czy wypadek podczas awantury, jakich niemało w środkach komunikacji miejskiej? Na to pytanie ma odpowiedzieć komisarz Adam Nowak, skierowany do tej właśnie sprawy.

Komisarz Nowak doskonale wpasowuje się w aktualny popularny model śledczego z powieści kryminalnych: jest rozwiedziony, samotny i powoli dopada go rozgoryczenie i niechęć. Jego największą pasją jest piłka nożna (kibicuje warszawskiej Polonii) oraz muzyka.

Zatem w Komendzie Stołecznej Policji zaczyna się typowe, żmudne śledztwo: zbieranie danych na temat denata, jego życia, rodziny, znajomych i jego osobowości, szukanie motywu, zbieranie śladów na miejscu przestępstwa i przesłuchiwanie obecnych na tym miejscu osób.

Zanim jednak śledztwo osiągnie swoje apogeum, na innej pętli ginie kolejny człowiek …

Czyżby w mieście grasował seryjny morderca? Czy można już wysunąć taką hipotezę?

Kiedy na kolejnej pętli zakończy się nie tylko kurs tramwaju, ale też życie następnej osoby, ekipa śledcza rozpocznie szaleńczy wyścig z czasem i z bezwzględnym „Tramwajarzem”, gdyż tak nazywają mordercę media. Jaki przebieg będzie miał ten wyścig i jak się zakończy?

Czy książka Tomasza Kontakowskiego jest godna polecenia? Cóż, przyznam szczerze, że mnie nie zachwyciła. Początek był naprawdę niezły i pierwszą połowę przeczytałam z dużym zainteresowaniem, ale im dalej w las, tym niestety gorzej. Powieść jest zbyt przepełniona szczegółami śledztwa, wieloma wątkami pobocznymi, które mają na celu ustalenie tożsamości mordercy, a wprowadzają tylko chaos i niepotrzebne moim zdaniem krążenie wokół tematu właściwego. Akcja, nomen omen, zbacza z toru wielokrotnie, zahacza o przeróżne dziedziny i środowiska społeczne, takie jak miłośnicy komunikacji, informatycy, grafficiarze, administratorzy danych, kontrolerzy biletów i wiele innych. Za dużo tego kluczenia. Za dużo i za nijako. Chwilami miałam wrażenie, że pomysły są wyciągane na siłę i na siłę analizowane. Tak, jakby autor nie wiedział, na jakie tory skierować swój, niezły przecież, pomysł, i jak go poprowadzić.

Język autora również mnie nie zachwycił. Jest niezbyt lotny, momentami wyczuwa się pewną sztuczność, głównie w dialogach, razi nagromadzenie wyrażeń typu: „Cha, cha”, „Che, che”, "Tere fere" – ośmielę się stwierdzić, że jest to język ubogi. Raziły mnie również przekleństwa, których w książce jest naprawdę sporo – moim zdaniem niepotrzebnie. Być może kryminał nie musi zachwycać krasomówstwem i potęgą słowa, ale przecież są takie, które zachwycają.

Aby oddać sprawiedliwość, należy podkreślić, nieliczne niestety, plusy książki, którymi są zdecydowanie interesujące opisy Warszawy wraz z jej pętlami tramwajowymi i miejscami znanymi jedynie miłośnikom miejskiej komunikacji oraz liczne nawiązania do niezłej światowej muzyki, która jest pasją śledczego Nowaka.

Pewnie nie sięgnę zbyt szybko po kolejny kryminał Konatkowskiego, ale mimo wszystko "Przystanek śmierć" był chwilami interesującą wycieczką po Warszawie. Nawet, jeśli nie wywołał silnych emocji i dreszczu niepokoju. Czyli elementów ściśle związanych i kojarzących się z dobrym kryminałem.